De volgende dag vertrekken we, net als velen anderen van de ankerplaats richting het kleine zeegaatje Raz du Seine. Nauwelijks in de Raz of er komt een dikke mist opzetten. De hele dag blijft het mistig met een zicht van ongeveer 250 tot 100 meter. Het is een zeer eenzame wereld. Wederom besluiten we om niet door te varen, de nacht in, maar een stop te maken in l'Aber Wrach.
s'Nachts zijn we blij dat we die beslissing genomen hebben. Ondanks deze zeer beschutte haven, bijna 3 mijl landinwaarts, stormt het behoorlijk en liggen we veel wakker. De wind trekt hard aan de boot, zodat de lijnen kreunen en steunen. Het anders zo heerlijke gekabbel van het water is nu veranderd in hevig geklots. We gaan regelmaat even buiten kijken of alles nog goed ligt.
De volgende morgen is de wind nog niet uitgeraast en wij besluiten om nog een tij te wachten. We nemen het er nog even van, voordat we vanavond laat vertrekken.
vrijdag 14 augustus 2015
Zeilen is soms ook plannen wijzigen en inspelen op de omstandigheden
In Concarneau maken we ons en de boot klaar voor een langere trip. Nico kijkt alle technische dingen na, bunkert diesel en zoet water en ik verzorg de bevoorrading ( proviand). Alles wordt opgeruimd en zeevast gezet. O ja, ik bevoorraad ook mijn schoenenkast (ha, ha): een paar rode laarsjes, zulke had ik nog niet. En een paar zwarte sandaaltjes. Zo goedkoop in de uitverkoop, kon het gewoon niet laten liggen.
We moeten de Raz du Seine door, een zeer nauw gaatje tussen enkele eilandjes, waar het behoorlijk tekeer kan gaan. In de pilots wordt sterk geadviseerd om de doorgang nauwkeurig te plannen met 'stil water' ( precies bij de omkering van het tij). We moeten om ongeveer 21 uur ter plaatse zijn en daarvoor moeten we om 12 uur vertrekken. Onderweg gaat het lekker en er steekt een goed zeilwindje op. Tegelijkertijd merk ik dat de barometerstand in enkele uren naar beneden 'vliegt'. Omdat ik op de weerkaartjes van het havenkantoor al gezien hadden dat er een front ons zou gaan passeren (waar mogelijk slecht weer in zit) hou ik de meter goed in de gaten. Een klein uurtje later is de meter nog verder gedaald. We zijn nog 5 mijl van de Raz du Seine verwijderd, maar zien daar een zware pikzwarte lucht boven hangen. Een korte blik van verstandhouding en we verleggen de koers naar de kust. We moeten ankeren bij St. Everette, omdat we vanwege LW niet meer de haven van Audierne binnen kunnen. De regenbui lijkt verder weg te trekken en het lijkt kalm te blijven. Echter rond 23 uur zien we de eerste lichten aan de horizon en al snel steekt er een harde wind op, we zien 25 knp (dikke 6Bft) op onze beschutte ankerplaats en tollen rond op het anker. In de lucht is het oorlog, zoveel lichten van onweersflitsen. Nico houdt de wacht in de kuip tot ongeveer half 3.
Fijn dat we de juiste beslissing hebben genomen.
We moeten de Raz du Seine door, een zeer nauw gaatje tussen enkele eilandjes, waar het behoorlijk tekeer kan gaan. In de pilots wordt sterk geadviseerd om de doorgang nauwkeurig te plannen met 'stil water' ( precies bij de omkering van het tij). We moeten om ongeveer 21 uur ter plaatse zijn en daarvoor moeten we om 12 uur vertrekken. Onderweg gaat het lekker en er steekt een goed zeilwindje op. Tegelijkertijd merk ik dat de barometerstand in enkele uren naar beneden 'vliegt'. Omdat ik op de weerkaartjes van het havenkantoor al gezien hadden dat er een front ons zou gaan passeren (waar mogelijk slecht weer in zit) hou ik de meter goed in de gaten. Een klein uurtje later is de meter nog verder gedaald. We zijn nog 5 mijl van de Raz du Seine verwijderd, maar zien daar een zware pikzwarte lucht boven hangen. Een korte blik van verstandhouding en we verleggen de koers naar de kust. We moeten ankeren bij St. Everette, omdat we vanwege LW niet meer de haven van Audierne binnen kunnen. De regenbui lijkt verder weg te trekken en het lijkt kalm te blijven. Echter rond 23 uur zien we de eerste lichten aan de horizon en al snel steekt er een harde wind op, we zien 25 knp (dikke 6Bft) op onze beschutte ankerplaats en tollen rond op het anker. In de lucht is het oorlog, zoveel lichten van onweersflitsen. Nico houdt de wacht in de kuip tot ongeveer half 3.
Fijn dat we de juiste beslissing hebben genomen.
Dol Fijn
De volgende zeildag is er eentje, die in de boekjes mag: lekker zonnetje en een goed windje. We zien veel kleine bootjes, maar vooral ook zeemeeuwen bij die boten en platen hangen. Dat betekent dat er veel vis zit. Nico vraagt nog met een schreef gezicht of we het visplankje nog moeten uithangen. " Wat denk je?" "Zullen we gaan proberen om vis te drogen in onze achterhut?"
Vis trekt vis aan en heel in de verte zien we al vinnetjes boven het water, die lijken onze kant op te komen. Als ik in de kombuis ben om het eten klaar te maken (tonijn), roept Nico mij. Hij staat voor op de boeg met stralende ogen en een grote glimlach op zijn gezicht. Rond onze boeg zwemmen zeker 6 a 7 dolfijnen. Ze zwemmen zo hard en door elkaar dat ze niet te tellen zijn. Ze zijn ruim 1,5 m lang, donkergrijs met een witte onderkant. Ze zwemmen vlak langs ons, spelen met de boeg en met elkaar. Komen omhoog en draaien zich naar ons toe, kijken ons recht in het gezicht aan. Wat een prachtig schouwspel, ze lijken er geen genoeg van te krijgen, net als wij. Wij maken diverse filmpjes en foto's. Wat is dit geweldig om te mogen beleven/zien!!
Vis trekt vis aan en heel in de verte zien we al vinnetjes boven het water, die lijken onze kant op te komen. Als ik in de kombuis ben om het eten klaar te maken (tonijn), roept Nico mij. Hij staat voor op de boeg met stralende ogen en een grote glimlach op zijn gezicht. Rond onze boeg zwemmen zeker 6 a 7 dolfijnen. Ze zwemmen zo hard en door elkaar dat ze niet te tellen zijn. Ze zijn ruim 1,5 m lang, donkergrijs met een witte onderkant. Ze zwemmen vlak langs ons, spelen met de boeg en met elkaar. Komen omhoog en draaien zich naar ons toe, kijken ons recht in het gezicht aan. Wat een prachtig schouwspel, ze lijken er geen genoeg van te krijgen, net als wij. Wij maken diverse filmpjes en foto's. Wat is dit geweldig om te mogen beleven/zien!!
"Con, wat moet ik doen?"
Het ritje tussen Doelan en Concarneau is een kort stukje, zo'n 15 mijl. Het missert; is bewolkt en benauwd. Nico heeft gisteren in Doelan het ontbrekende loodje van het visplankje (paravaan) gekocht en zit wat te knutselen. Het vistuigje met diverse rode veertjes en een namaakvisje op het einde van de lijn wordt achter de boot uitgegooid. Ondertussen drinken ze koffie/thee en keuvelen we wat. Ineens zien we wat zwarts boven water .... zou dat wat zijn? Nico haalt het boven water voor de helft en zegt dat het loos alarm is. Nog geen 10 min. later zien we het weer. Nu haalt hij alles in en ja hoor .... we hebben beet. Shit, dit is een behoorlijke vis, zo'n 60 cm. lang.
"Con, wat moet ik doen?" "He, jij bent toch een man, in de oertijd een jager. Jij behoort toch instinctief te weten wat je nu moet doen!".
Emmertje, groot mes en handschoenen had ik al klaar staan. Handschoenen zijn niet nodig, het velletje is superglad. Ik pak nog een plank en wijst heldhaftig vanaf een afstandje dat Nico achter de vinnen de kop eraf moet snijden. Nico lijkt zichzelf moed in te spreken door te mompelen " snel uit zijn leiden te verlossen" en snijdt dan met krachtige haal de kop eraf. Alsof hij dit dagelijks doet. Dik bloed spuit eruit en uit het ruggemerg komt een hele straal liquor (hersenvocht). De kop gaat direct overboord en ik neem het lijfje mee naar beneden om de ingewanden eruit te halen. Er zit zoveel spanning in het lijf dat het ergelmatig nog een schrok geeft als ik het schoonmaak. Iedere keer schrik ik hier van en moet mezelf even 'toespreken' om door te gaan. Brrr ..... Er zit nog een heleboel kuit (eitjes) in, wat zielig!
Eenmaal schoon en ingepakt in het kleine vriesvakje zijn ze toch wel benieuwd wat we gevangen hebben. We sturen foto's naar het thuisfront en al snel komt er anwoord van mijn zusje: een jonge gestreepte tonijn, deze kunnen tot 5 kg zwaar worden. Wij hebben zomaar een jonge tonijn gevangen, ongeveer 1,5 a 2 kg. Terwijl wij nog nooit gevist hebben. We hebben voor zeker 4 maaltjes in de vriezer liggen.
"Con, wat moet ik doen?" "He, jij bent toch een man, in de oertijd een jager. Jij behoort toch instinctief te weten wat je nu moet doen!".
Eenmaal schoon en ingepakt in het kleine vriesvakje zijn ze toch wel benieuwd wat we gevangen hebben. We sturen foto's naar het thuisfront en al snel komt er anwoord van mijn zusje: een jonge gestreepte tonijn, deze kunnen tot 5 kg zwaar worden. Wij hebben zomaar een jonge tonijn gevangen, ongeveer 1,5 a 2 kg. Terwijl wij nog nooit gevist hebben. We hebben voor zeker 4 maaltjes in de vriezer liggen.
Twee uurtjes later smullen we van een heerlijk vissoepje en s'avonds staat er moot tonijn op het menu.
Doelan
We zeilen vanaf Ile de Groix naar Concarneau, maar de wind draait.
Hierdoor komen we eigenlijk recht tegenover het dorpje Doelan uit, die al langer op mijn verlanglijstje staat. Het plan is om een kijkje te nemen, maar we zijn er al snel uit dat we een nachtje blijven. Wat een pittoreske havenplaatsje met een mooie wandelroute langs de 1,5 mijl langwerpige haven. Een boulangerie is er niet, je bestelt een baquet bij een cafe/restaurant voor de volgende dag. Om 15 uur komen de vissersboten binnen, en kan je bij de visafslag de vangst van de dag kopen, kakelvers.
Ondanks dat het weer niet helemaal mee zit, duik ik nog een keer het glasheldere water in. Dit zou best weleens mijn laatste zeeduik kunnen worden van deze vakantie.
s' Avonds eten we aan de kade met een provisorische keuken onder een zeil aan lange tafels tussen de Fransen met alleen visgerechten. De afwasmachine is een grote vuilnisbak, want alles is van plastiek, ondanks dat het servies er als echt uitziet. Het menu staat op een groot krijtbord en als er iets op is, gaat er een grote streep doorheen. Een van de 4 bedienden, een jongeman met een strohoed, doet ontzettend zijn best om de streekgerechten voor ons in het Engels te vertalen. Afrekenen in cash, geen pin of visa. Trouwens er zijn geen pinautomaten in de buurt.
Hierdoor komen we eigenlijk recht tegenover het dorpje Doelan uit, die al langer op mijn verlanglijstje staat. Het plan is om een kijkje te nemen, maar we zijn er al snel uit dat we een nachtje blijven. Wat een pittoreske havenplaatsje met een mooie wandelroute langs de 1,5 mijl langwerpige haven. Een boulangerie is er niet, je bestelt een baquet bij een cafe/restaurant voor de volgende dag. Om 15 uur komen de vissersboten binnen, en kan je bij de visafslag de vangst van de dag kopen, kakelvers.
Ondanks dat het weer niet helemaal mee zit, duik ik nog een keer het glasheldere water in. Dit zou best weleens mijn laatste zeeduik kunnen worden van deze vakantie.
s' Avonds eten we aan de kade met een provisorische keuken onder een zeil aan lange tafels tussen de Fransen met alleen visgerechten. De afwasmachine is een grote vuilnisbak, want alles is van plastiek, ondanks dat het servies er als echt uitziet. Het menu staat op een groot krijtbord en als er iets op is, gaat er een grote streep doorheen. Een van de 4 bedienden, een jongeman met een strohoed, doet ontzettend zijn best om de streekgerechten voor ons in het Engels te vertalen. Afrekenen in cash, geen pin of visa. Trouwens er zijn geen pinautomaten in de buurt.
Bab El West: african groove
Na het etentje slenteren we terug naar de jachthaven, als we live muziek horen. Het klinkt best aardig en Nico gaat onze jassen halen, zodat we nog even kunnen blijven. We worden zo gegrepen door deze muziekstijl, die je het best kunt omschrijven als een samensmelting tussen Marokkaanse muziek met een rock/groove stijl, dat we blijven tot het laatst. Mijn voetjes komen goed van de vloer en Nico geniet met zijn whisky in de hand.
Voor de nieuwsgierigen: zie hun eigen site en op You Tube.
https://www.youtube.com/watch?v=BK7f82_thnc
Voor de nieuwsgierigen: zie hun eigen site en op You Tube.
https://www.youtube.com/watch?v=BK7f82_thnc
Tentation ( betekent verleiding)
Op voorhand wil ik zeggen dat er over smaak niet te twisten valt. En daarbij ben ik absoluut geen stijlicoon!
De volgende dag ga ik proviand halen in La Roche Benard en kom in de winkelstraat. Wat schetst mijn verbazing? Het hele straatbeeld is een vertoon van oudbolligheid. De 2 charcuteries hebben er een kunst van gemaakt om hun zaak helemaal vol te stouwen. Er is nauwelijks nog ruimte voor 3 klanten. Kledingzaken verkopen vooral tijdloze mode. Zo tijdloos dat het vooral saai is. In de zaak, waar ze sportkleding verkopen, hingen 2 grijze nietszeggende jurken in de etalage. Ik was benieuwd welke sport hierbij hoorde?
Zelfs de bloemenzaak had zich aangepast: originele rode geraniums en plantjes met van die oranje besjes stonden prominent aan de straatkant. Maar de kroon spande toch wel de winkel met grote letters Tentation op zijn venster. In de etalage stonden 2 poppen, een ervan in een nauwsluitende degelijke pyama en de andere in een ouderwetse BH met directoir ( zo'n tent als onderbroek). Zou ik Nico hiermee kunnen verleiden vanavond?
Omdat m'n mobiel leeg was, heb ik een fotootje van internet geplukt. De etalage valt hier nog mee ....
De volgende dag ga ik proviand halen in La Roche Benard en kom in de winkelstraat. Wat schetst mijn verbazing? Het hele straatbeeld is een vertoon van oudbolligheid. De 2 charcuteries hebben er een kunst van gemaakt om hun zaak helemaal vol te stouwen. Er is nauwelijks nog ruimte voor 3 klanten. Kledingzaken verkopen vooral tijdloze mode. Zo tijdloos dat het vooral saai is. In de zaak, waar ze sportkleding verkopen, hingen 2 grijze nietszeggende jurken in de etalage. Ik was benieuwd welke sport hierbij hoorde?
Zelfs de bloemenzaak had zich aangepast: originele rode geraniums en plantjes met van die oranje besjes stonden prominent aan de straatkant. Maar de kroon spande toch wel de winkel met grote letters Tentation op zijn venster. In de etalage stonden 2 poppen, een ervan in een nauwsluitende degelijke pyama en de andere in een ouderwetse BH met directoir ( zo'n tent als onderbroek). Zou ik Nico hiermee kunnen verleiden vanavond?
Omdat m'n mobiel leeg was, heb ik een fotootje van internet geplukt. De etalage valt hier nog mee ....
De rivier Vilaine/La Roche Benard
Op Ile Houat besef ik dat we nog 3,5 week heben en als we dit tempo volhouden we veels te vroeg thuiskomen. Liever nog wat tijd hier spenderen dan dat we dadelijk nog een week in Zeeland kunnen varen. Overigens niets ten nadele van de Zeeuwse wateren. En dus stel ik voor dat we de tip van Hans en Susan opvolgen en de rivier Vilaine bezoeken. We moeten de rivier op met HW/opkomende tij, want grote gedeelten vallen droog. De rivier is een plaatje: veel groen met hier en daar een huis/tentje aan het water. Na 4 a 5 mijl moeten we een sluis door en dat zijn wij niet meer zo gewend de afgelopen 8 weken. Trouwens de Fransen ook niet: eerst gaat de brug open voordat de sluisdeuren opengaan. Het gevolg is dat de automobilisten 3 kwartier moeten wachten voordat de brug weer sluit. Fijn als er ieder uur een sluisopening is.
Als we het plaatsje La Roche Benard binnenlopen, weten nog niet wat we ervan moeten vinden. Voor het oude gedeelte moet je een stukje klimmen, via een autrovrij pad. Boven zien we vakwerkhuizen, die veel weg hebben van hetgeen je in het Zwarte Woud veel ziet. Vinden we dit mooi hier? Past dat hier? s'Avonds gaan we uiteten, buiten op een klein pleintje, omringd door deze huizen met donkerrode kapjes (lambrizering). Alles is zo 'kleinburgelijk' opgezet. Op dit kleine pleintje met 3 terrassen is het eigenlijk erg rustig. Na negenen is er nog nauwelijks leven op straat. Niet echt een levendige toeristenoord, zoals het in de pilots beschreven staat.
De volgende dag wagen we ons aan een nieuwe sport. We huren paddle borden en gaan de rivier op.
De volgende dag wagen we ons aan een nieuwe sport. We huren paddle borden en gaan de rivier op.
Eilandhoppen: Ile de Re, Ile de Yeu, Houat, Ile de Groix en Hoedic
Op onze geplande weg naar huis, staan nog een flink aantal plaatsen, die we willen bezoeken. Omdat we gek zijn op eilanden en omdat die eilanden zo mooi op een rijtje liggen, is het een bijna logische keuze. Eigenlijk willen we niet dezelfde plaatsen als de heenreis aandoen, maar vaak ontkomen we er niet aan.
Ile Houat en Hoëdic zijn 2 miniscule eilandjes bij het schiereiland Ouiberon. Rond de eilandjes zijn diverse ankerbaaitjes bij mooie zandstranden. Ze zijn vooral bij de Fransen zeer populair en wij 'sluiten' aan in de rij. Behalve het prachtige uitzicht, zien we weinig van de eilandjes. Beide keren komen we s'avonds rond 21 uur aan en moeten de volgende dag weer vertrekken. Weer een reden om vooral nog een keer terug te komen :)
Ile de Groix was eigenlijk niet de geplande reisbestemming. Onderweg naar Concarneau (vanaf Houat) hebben we prima zeilweer, maar precies op de kop. We moeten dus of kruizen of op de motor verder. We kiezen voor het eerste. Na 4 uur zeilen hebben we ruim 20 mijl op het log staan, maar in onze koersrichting slechts 4 mijl. Natuurlijk moeten ze de eindbestemming bijschaven en lopen we s'avonds Ile de Groix binnen. De 2 havens zijn overvol en ook wij worden weggestuurd. Daarom ankeren we wederom bij een mooi strandje en beloven elkaar dat we de volgende keer dit eiland wel met een bezoek gaan vereren.
Ile Houat en Hoëdic zijn 2 miniscule eilandjes bij het schiereiland Ouiberon. Rond de eilandjes zijn diverse ankerbaaitjes bij mooie zandstranden. Ze zijn vooral bij de Fransen zeer populair en wij 'sluiten' aan in de rij. Behalve het prachtige uitzicht, zien we weinig van de eilandjes. Beide keren komen we s'avonds rond 21 uur aan en moeten de volgende dag weer vertrekken. Weer een reden om vooral nog een keer terug te komen :)
Ile de Groix was eigenlijk niet de geplande reisbestemming. Onderweg naar Concarneau (vanaf Houat) hebben we prima zeilweer, maar precies op de kop. We moeten dus of kruizen of op de motor verder. We kiezen voor het eerste. Na 4 uur zeilen hebben we ruim 20 mijl op het log staan, maar in onze koersrichting slechts 4 mijl. Natuurlijk moeten ze de eindbestemming bijschaven en lopen we s'avonds Ile de Groix binnen. De 2 havens zijn overvol en ook wij worden weggestuurd. Daarom ankeren we wederom bij een mooi strandje en beloven elkaar dat we de volgende keer dit eiland wel met een bezoek gaan vereren.
Luxe problemen 2
Mijn laptop is het er niet mee eens dat er al 7 a 8 weken geen updates meer kunnen worden geinstalleerd, vanwege trage verbindingen overal. Hij weigert nog langer dienst, tenminste als het om internet gaat. Ook Nico's laptop is aan 't muiten. Het gevolg is dat ik nu afhankelijk ben van een internet cafe of PC bij een havenkantoor om berichtjes te posten. Daarnaast kan ik ook geen foto's of filmpjes meer uploaden. Helaas, helaas ...
We hebben nog een goede 2 weken. Eenmaal thuis zal ik de berichten opfraaien.
We hebben nog een goede 2 weken. Eenmaal thuis zal ik de berichten opfraaien.
Zadelpijn
De volgende stop is St. Martin op Ile d'Re. Zeg het vooral niet voort .... maar wat een mooi eiland. Het is door een brug verbonden met het vaste land. Echter de tol voor deze brug is dermate hoog dat dat misschien een reden is dat we slechts 2 keer Nederlands horen in 1,5 dag.
Ile dÝeu had ik eerder vergeleken met Terschelling, maar de vergelijking gaat hier nog meer op: geasfalteerde brede fietspaden langs de mooie waddenkust, langs wijnranken, door een haaf van hoge coniferen, langs zoutpannen of gewoon met uitzicht op pittoreske dorpjes zoals St. Martin en Ars-de-Re.
St. Martin heeft roomwitte geverfde huizen met sierijzer op de balkons en kasseienstraatjes opgefleurd met veel bloemen. De jachthaven is er weer een met een drempel, die rond HW een paar uur open staat. Een groot gedeelte van de jachthaven is omringd door terrassen, die iedere avond tot de laatste stoel bezet zijn.
Ik krijg Nico zo gek dat we een fietsdagje houden. Langs de dijk eten we een bordje Fruit de Mer, terwijl aan de overkant de oesterboer ons maal met de traktor van het drooggevallen wad oogst. Wat is het leven mooi!
Natuurlijk moet er ook nog gefietst worden. Met ons kleine wieltjes rijden we hele Franse families voorbij (niet gewend om veel te fietsen?). We merken dat deze fietsjes eigenlijk niet zo geschikt zijn voor langere afstanden. Ondanks de 6 a 7 versnellingen, trappen we ons rot voor een beetje snelheid. En om de vormen van het zadel niet helemaal in onze billen te beeldhouwen, wisselen we regelmatig van fiets. Volgend jaar eerst op zoek naar zachte zadels.
Als toetje van de dag laat ik Nico nog een aardig stuk naar een strandje fietsen, omdat ik zo graag nog even een duik wil nemen. Eindelijk op het terras tegenover onze boot, krijgt hij zijn beloning: zijn biertjes verdampen veel sneller dan mijn wijntje.
Ile dÝeu had ik eerder vergeleken met Terschelling, maar de vergelijking gaat hier nog meer op: geasfalteerde brede fietspaden langs de mooie waddenkust, langs wijnranken, door een haaf van hoge coniferen, langs zoutpannen of gewoon met uitzicht op pittoreske dorpjes zoals St. Martin en Ars-de-Re.
St. Martin heeft roomwitte geverfde huizen met sierijzer op de balkons en kasseienstraatjes opgefleurd met veel bloemen. De jachthaven is er weer een met een drempel, die rond HW een paar uur open staat. Een groot gedeelte van de jachthaven is omringd door terrassen, die iedere avond tot de laatste stoel bezet zijn.
Ik krijg Nico zo gek dat we een fietsdagje houden. Langs de dijk eten we een bordje Fruit de Mer, terwijl aan de overkant de oesterboer ons maal met de traktor van het drooggevallen wad oogst. Wat is het leven mooi!
Natuurlijk moet er ook nog gefietst worden. Met ons kleine wieltjes rijden we hele Franse families voorbij (niet gewend om veel te fietsen?). We merken dat deze fietsjes eigenlijk niet zo geschikt zijn voor langere afstanden. Ondanks de 6 a 7 versnellingen, trappen we ons rot voor een beetje snelheid. En om de vormen van het zadel niet helemaal in onze billen te beeldhouwen, wisselen we regelmatig van fiets. Volgend jaar eerst op zoek naar zachte zadels.
Als toetje van de dag laat ik Nico nog een aardig stuk naar een strandje fietsen, omdat ik zo graag nog even een duik wil nemen. Eindelijk op het terras tegenover onze boot, krijgt hij zijn beloning: zijn biertjes verdampen veel sneller dan mijn wijntje.
Huitres
Zoals we ondertussen weten is zondag in Frankrijk de familiedag bij uitstek. Behalve de boulangerie is in grote steden soms een enkele supermarkt in de ochtenduren even open, maar voor de rest is het uitgestorven in de centra.
Mijn verbazing was dan ook groot, toen ik op zondagochtend in La Rochelle naast de boulangerie een kraampje zag staan, iets groter dan bij ons zo'n Vietnamees loempiawagentje, met wel 6 verschillende soorten oesters te koop; vanaf E 3,50 tot E 6,- per dozijn. Natuurlijk heb ik een dozijn gekocht. De verkoper probeert mij uit te leggen dat oesters allemaal een andere smaak kunnen hebben, afhankelijk van de temperatuur van het water. Dit had ik al eerder gehoord.
Ronald Giphart heeft er nog een leuk stukje over geschreven: Een oester is een in ziltmater levend 2 slachtig dier, waarvan de zinnenprikkelende geur iets weg heeft van de geur van het tussenbeense: Daarnaast vertonen schelp en inhoud een ontegenzeggelijke gelijkenis met de vulva en plein air. Het zink wat in de oesters zit, zou niet alleen tegen verkoudheid helpen,maar ook de zaadproductie van mannen doen schuimen van enthousiasme.
Of de afrodistische werking van oesters waar is?? Zou dat de reden kunnen zijn dat ze op zondagmorgen zo gretig aftrek vinden?
Wij hebben wel een vermoeden, maar als iemand een wetenschappelijk onderzoek wil instellen, dan doen ze graag, geheel belangeloos, mee ( ha, ha ...)
Mijn verbazing was dan ook groot, toen ik op zondagochtend in La Rochelle naast de boulangerie een kraampje zag staan, iets groter dan bij ons zo'n Vietnamees loempiawagentje, met wel 6 verschillende soorten oesters te koop; vanaf E 3,50 tot E 6,- per dozijn. Natuurlijk heb ik een dozijn gekocht. De verkoper probeert mij uit te leggen dat oesters allemaal een andere smaak kunnen hebben, afhankelijk van de temperatuur van het water. Dit had ik al eerder gehoord.
Ronald Giphart heeft er nog een leuk stukje over geschreven: Een oester is een in ziltmater levend 2 slachtig dier, waarvan de zinnenprikkelende geur iets weg heeft van de geur van het tussenbeense: Daarnaast vertonen schelp en inhoud een ontegenzeggelijke gelijkenis met de vulva en plein air. Het zink wat in de oesters zit, zou niet alleen tegen verkoudheid helpen,maar ook de zaadproductie van mannen doen schuimen van enthousiasme.
Of de afrodistische werking van oesters waar is?? Zou dat de reden kunnen zijn dat ze op zondagmorgen zo gretig aftrek vinden?
Wij hebben wel een vermoeden, maar als iemand een wetenschappelijk onderzoek wil instellen, dan doen ze graag, geheel belangeloos, mee ( ha, ha ...)
woensdag 5 augustus 2015
La Rochelle
De binnenstad zit vol met terrassen en historische gebouwen. Er is zoveel te zien en te doen dat er in de pilots verwezen wordt naar eigen initiatief en keuze via de Bureau de Tourist. Wij houden vooral een rustdagje: doen wat opruim- en poetswerk en bezoeken un laverie. In Nederland is de wasserette allang uit het straatbeeld verdwenen, terwijl hier in Frankrijk hele volksstammen er gebruik van maken. Gezellig met z'n allen naar draaiende trommels kijken of zoals ik eerder had een zeer geanimeerd gesprek met een Duitse jongeman, die voor een talencursus in Frankrijk was. En met mij Engels sprak ;)
's Maandagmorgens bezoeken we het Aquarium met enige tegenzin van mijn kant; "Heb al genoeg vissen in bakken gezien deze vakantie" en gekscherend "Ik zie een visje toch het liefst op mijn bord liggen", maar dit was geheel onterecht. Dit aquarium heeft behalve een Noord Atlantische biotoop ook nog veel meer in zijn 'collectie': 12.000 sea creatures in 78 aquaria o.a. Caribische Zee, Polynesische Zee en Great Barrier Rif. Het steekt echt ver boven de andere aquaria, die we tot nu toe gezien hebben. Mede door de opzet, mooie kleur- en licht intensiteiten en de goede info per koptelefoon (niet te langdradig).
zondag 2 augustus 2015
De beloning
Na een goede nachtrust zitten we s'morgens in Royan aan het ontbijt en zien de een na de ander vertrekken. We hebben nog niet gekeken naar het tij, maar een blik naar buiten zegt al genoeg. We slaan een vluchtige blik en ons vermoeden wordt bevestigd. We vertrekken direct. We worden met de ebstroom mee naar buiten gesleurd en krijgen weer even die vervelende golfslag voor onze kiezen. Gelukkig is dit maar van korte duur. Het wordt een geweldige zeildag: windje van 15/20 knp (4/5 Bft) met zon. We genieten alle twee met volle teugen en zijn de ontberingen van de dag er voren heel snel vergeten. Onze Bai Sait loopt fantastisch, we halen een aantal vergelijkbare schepen goed en dat doet Nico's zeilershart heel goed. We maken een ere rondje en lopen s'avonds rond 8 uur het mooie plaatsje La Rochelle binnen. Snel pakken we nog een watertaxi naar het oude centrum, waar het een drukte van belang is.
"Verveel je je al?"
Nico krijgt een emailtje van een collega met de vraag of hij zich al verveelt. Mogelijk denken nog meer vrienden en kennissen ditzelfde. Ik weet overigens niet hoe hij dit heeft bedoelt: qua werk, of teveel vrije tijd (strand liggen) of misschien wel het gezelschap van z'n vrouw ;)
Nee, vervelen doen we ons geen moment. We hebben ons vervoermiddel bij ons en hebben zoveel mogelijkheden om op de mooie plekjes te komen. We gaan van stadje naar stadje.We zitten echt in een geweldig gebied, zoveel natuur- en cultuurschoon te zien. Het weer is geweldig. De mensen, die we vaak min of meer toevallig ontmoeten, zijn ook allemaal in vakantiestemming, waardoor het heel makkelijk is om contacten te leggen en al snel tot leuke gesprekken te komen in een soms allegaartje van talen. Er wordt overal heel veel georganiseerd: gratis muziekfestivals en straat theater.
Vooral in Spanje zie je dat men op straat 'leeft'. Bij diverse barretjes, vaak niet meer dan een standje, komen hele families met kinderen samen en wordt er op volop gekletst en gedronken, terwijl de kinderen tot laat heerlijk op straat ouderwetse straatspelletjes met elkaar doen (ballen, tikkertje, elastieken en krijten). De sfeer is zo gemoedelijk, echt prachtig om te zien.
Daarnaast heb je met een zeilschip krijg je doorgaans geen kans om je te verlegen. Er zijn bijna altijd wel dingen, die onderhoud nodig hebben of verbetering/reparatie behoeven.
Op zee heb je immers geen Gamma om de hoek en ook geen installateur of monteur, die je even inhuurt. En juist door de krachten, die veel groter zijn dan op het land, heeft het materiaal meer te lijden en is dus eerder kapot, ondanks alle high tech materiaal van tegenwoordig.
Daarbij komen de gebreken regelmatig naar voren als het niet gelegen komt.
In deze vakantie heeft Nico buiten het normale onderhoud (bvb motor nakijken) al diverse reparaties moeten uitvoeren: vastgelopen kraanlijn in de giek (2 keer erin en eruit), lekke luiken, kapotte navigatieverlichting aan de preekstoel (rode en groene boordlicht aan de voorzijde - die hij bij de eerste oversteek op zee heeft geprobeerd te repareren). verstopte afvoer van de rechter afwasbak en een overloper van de linker afwasbakslang, kapotte binnenverlichting, kapotte stuurautomaat, doorgebrande accu en nog meer enkele van deze klusjes, die hij maakt (of al gerepareerd heeft) buiten mijn zicht.
Kortom het mag best eens gezegd en geschreven worden .... ik ben ontzettend blij (en gelukkig) met mijn handige technisch mannetje.
Nee, vervelen doen we ons geen moment. We hebben ons vervoermiddel bij ons en hebben zoveel mogelijkheden om op de mooie plekjes te komen. We gaan van stadje naar stadje.We zitten echt in een geweldig gebied, zoveel natuur- en cultuurschoon te zien. Het weer is geweldig. De mensen, die we vaak min of meer toevallig ontmoeten, zijn ook allemaal in vakantiestemming, waardoor het heel makkelijk is om contacten te leggen en al snel tot leuke gesprekken te komen in een soms allegaartje van talen. Er wordt overal heel veel georganiseerd: gratis muziekfestivals en straat theater.
Vooral in Spanje zie je dat men op straat 'leeft'. Bij diverse barretjes, vaak niet meer dan een standje, komen hele families met kinderen samen en wordt er op volop gekletst en gedronken, terwijl de kinderen tot laat heerlijk op straat ouderwetse straatspelletjes met elkaar doen (ballen, tikkertje, elastieken en krijten). De sfeer is zo gemoedelijk, echt prachtig om te zien.
Daarnaast heb je met een zeilschip krijg je doorgaans geen kans om je te verlegen. Er zijn bijna altijd wel dingen, die onderhoud nodig hebben of verbetering/reparatie behoeven.
Op zee heb je immers geen Gamma om de hoek en ook geen installateur of monteur, die je even inhuurt. En juist door de krachten, die veel groter zijn dan op het land, heeft het materiaal meer te lijden en is dus eerder kapot, ondanks alle high tech materiaal van tegenwoordig.
Daarbij komen de gebreken regelmatig naar voren als het niet gelegen komt.
In deze vakantie heeft Nico buiten het normale onderhoud (bvb motor nakijken) al diverse reparaties moeten uitvoeren: vastgelopen kraanlijn in de giek (2 keer erin en eruit), lekke luiken, kapotte navigatieverlichting aan de preekstoel (rode en groene boordlicht aan de voorzijde - die hij bij de eerste oversteek op zee heeft geprobeerd te repareren). verstopte afvoer van de rechter afwasbak en een overloper van de linker afwasbakslang, kapotte binnenverlichting, kapotte stuurautomaat, doorgebrande accu en nog meer enkele van deze klusjes, die hij maakt (of al gerepareerd heeft) buiten mijn zicht.
Kortom het mag best eens gezegd en geschreven worden .... ik ben ontzettend blij (en gelukkig) met mijn handige technisch mannetje.
Zeilen is soms afzien
We vertrekken s'morgens voor een overtocht van ongeveer 120 mijl, waarvan we verwachten dat we daar zo'n 20 uur over gaan doen. De eerste uren hebben we weinig wind en dat komt erg goed uit. Nico is al een aantal dagen bezig met de stuurautomaat (die houdt het schip op een bepaalde ingestelde koers), die ermee opgehouden is. Alles nagekeken, opnieuw gekalibreerd en na 1 dagje houdt hij het weer voor gezien. Nico schijnt te kunnen horen (hoe begrijp ik nooit) dat het probleem in de overbrenging zit. Dit zit onderin de bakskisten (zijn de 2 grote ruimtes achter in het schip), die natuurlijk vol zitten met diverse grote spullen. Midden op zee, hebben we al drijvend de kisten uitgeruimd en bleek dat er een grote schroef afgebroken was. Gelukkig nog een iets smallere aan boord en het probleem is snel verholpen.
Reisplanning
Een uitgestippelde reisroute hebben we niet, maar we weten wel altijd wanneer we echt aan de terugreis moeten gaan denken/aanvangen. Het komend weekend zijn we alweer 7 weken onderweg, waarvan we er 3 in Spanje geweest zijn. Er zijn nog 4 weken over en die willen we gebruiken voor de terugreis. Natuurlijk kan het veel sneller, maar het is verstandig om ook rekening te houden met zg. 'verwaaidagen'. Dagen, waarop het weer het minder toelaat om rustig uit te varen. Deze grens ligt voor een groot deel ook bij de competenties van de bemanning.
Hendaye
Als we de rivier Bidasoa opvaren, die de grens vormt tussen Frankrijk en Spanje, zien we gelijk waar we het gisteravond over gehad hebben. Aan SB (rechts) Fuenterabia (Spaans) met een kleine marina vol met kleine visserbootjes, hoge rood/gele huizen en een wat 'slordig' straatbeeld. Er is hier duidelijk geen planoloog aan te pas gekomen. Aan BB (links) ligt Hendaye: een grote marina vol met zeiljachten, bijna geheel omsloten door kunstmatig aangeplante palmbomen. Er naast liggen diverse toelevingsbedrijven, een statig havenkantoor en luide discogeluiden uit juke boxen voor entertainment aan jongelui. Verder een vakantiepark met villa's in allemaal dezelfde bouwstijl (saai!). Misschien zijn hier wel teveel planologen bij betrokken geweest ;))
In de namiddag slenteren in de motregen over de boulevard van Hendaye en nemen een kopje thee en koffie bij een strandtent. We schikken ons rot van de prijs: 1 kopje thee voor E 3,60.
s'Avonds kunnen we het niet laten en gaan met het gammele pontje naar de overkant. We slenteren door de mooie straatjes, vol oude keien en hoge huizen. We sluiten af in stijl: paella met een fles Rioja.
In de namiddag slenteren in de motregen over de boulevard van Hendaye en nemen een kopje thee en koffie bij een strandtent. We schikken ons rot van de prijs: 1 kopje thee voor E 3,60.
s'Avonds kunnen we het niet laten en gaan met het gammele pontje naar de overkant. We slenteren door de mooie straatjes, vol oude keien en hoge huizen. We sluiten af in stijl: paella met een fles Rioja.
Tussentijdse evaluatie
In Pasajes zijn we ons goed bewust van het naderde afscheid van Spanje. s'Avonds in de kuip, met een kaarsje en een glasje Rioja stelt Nico de retorische vraag: "Wat vond jij leuker: Spanje of Frankrijk?". Tja, kan je deze 2 landen met elkaar vergelijken?
Frankrijk, waar de zeilsport ver ontwikkeld is met moderne goed geoutilleerde marina's tegenover Spanje, waar de zeilsport vooral iets van 'vreemde' buitenlanders is. Hier is het vissen op zee weer mateloos populair. De nieuwe jachthavens liggen binnen no time vol met lokale vissersbootjes en als visitor moet je maar genoegen nemen met een plekkie ergens achteraf of moet je zelf je weg maar vinden. Een uitzondering was de marina van Santander, waar we alle hulp kregen van een zeer vriendelijke havenmeester.
In Frankrijk kan je na 15.00 uur niet meer terecht voor een lunch, terwijl wij vonden dat zeker in de Spaanse restaurants de mensen keihard (moesten) werken en dan toch uitermate vriendelijk en zorgzaam waren. Complimenten en een fooi werden hier echt gewaardeerd. De prijzen in bars en restaurants waren in Spanje ook veel 'vriendelijker', echter het was bizar wat ze als havengeld durfden te vragen, ook zoals in San Juan zonder het aanbieden van een faciliteit (komt eraan, misschien volgend jaar...)
De sfeer en omgeving vonden wij in Spanje iets relaxter (minder overgeorganiseerd) en natuurlijker overkomen. De architectuur vonden we over het algemeen mooier en authentieker. Kortom veel redenen om te gaan onderzoeken hoe we hier (Noord Spanje) in een van de komende jaren kunnen terugkomen op eigen kiel.
Frankrijk, waar de zeilsport ver ontwikkeld is met moderne goed geoutilleerde marina's tegenover Spanje, waar de zeilsport vooral iets van 'vreemde' buitenlanders is. Hier is het vissen op zee weer mateloos populair. De nieuwe jachthavens liggen binnen no time vol met lokale vissersbootjes en als visitor moet je maar genoegen nemen met een plekkie ergens achteraf of moet je zelf je weg maar vinden. Een uitzondering was de marina van Santander, waar we alle hulp kregen van een zeer vriendelijke havenmeester.
In Frankrijk kan je na 15.00 uur niet meer terecht voor een lunch, terwijl wij vonden dat zeker in de Spaanse restaurants de mensen keihard (moesten) werken en dan toch uitermate vriendelijk en zorgzaam waren. Complimenten en een fooi werden hier echt gewaardeerd. De prijzen in bars en restaurants waren in Spanje ook veel 'vriendelijker', echter het was bizar wat ze als havengeld durfden te vragen, ook zoals in San Juan zonder het aanbieden van een faciliteit (komt eraan, misschien volgend jaar...)
De sfeer en omgeving vonden wij in Spanje iets relaxter (minder overgeorganiseerd) en natuurlijker overkomen. De architectuur vonden we over het algemeen mooier en authentieker. Kortom veel redenen om te gaan onderzoeken hoe we hier (Noord Spanje) in een van de komende jaren kunnen terugkomen op eigen kiel.
Pasajes
Al vanaf het begin van de vakantie heeft Nico het over Pasajes. Hij heeft daar in de beginjaren van zijn huidige baan een keer een schip bezocht en de invaart is hem altijd bijgebleven. In de pilots lees ik dat het niet bijzonder interessant is.
Inderdaad is de invaart spectaculair. Vanuit zeezijde is het een nauwe spleet tussen hoge rotsen en lijk je zo een droomstadje binnen te varen.
Deze droom valt in duigen als je na zo'n 2 mijl aan stuurboordzijde (rechts) veel havenindustrie zie, met name veel overslagcapaciteit.
Aan bakboord (links) ligt een leuk stadje San Juan met een wandel/fietspad tot aan de monding van die rivier (haveningang). Minder plezierig vond ik de vele spandoeken en graffiti, die op de balkons en tussen de huizen hingen met leuzen, die verwezen naar de onderdrukking en loofbetuigingen aan de ETA. Nergens anders in Baskenland hebben we dit zo duidelijke nationalistische verlangen sterker gevoeld dan hier.
(filmpje komt later van de ingang)
Inderdaad is de invaart spectaculair. Vanuit zeezijde is het een nauwe spleet tussen hoge rotsen en lijk je zo een droomstadje binnen te varen.
Deze droom valt in duigen als je na zo'n 2 mijl aan stuurboordzijde (rechts) veel havenindustrie zie, met name veel overslagcapaciteit.
Aan bakboord (links) ligt een leuk stadje San Juan met een wandel/fietspad tot aan de monding van die rivier (haveningang). Minder plezierig vond ik de vele spandoeken en graffiti, die op de balkons en tussen de huizen hingen met leuzen, die verwezen naar de onderdrukking en loofbetuigingen aan de ETA. Nergens anders in Baskenland hebben we dit zo duidelijke nationalistische verlangen sterker gevoeld dan hier.
(filmpje komt later van de ingang)
San Sebastiaan
San Sebastiaan is gelegen rond een baai, la concha geheten. Bijna rond de gehele baai is er strand en een brede boulevard met aparte fietsstrook. De hele dag en nacht is het hier een drukte van belang. Ook diverse 'kunstenaars' laten hun werken zien en willen graag verkopen.
Het centrum ligt dichtbij de boulevard. Het bestaat uit het oude stadsgedeelte, wat haast nog mooier is dan alle kleine winkeltje en tapasbarretjes. s'Avonds is het hier toch toeven, er wordt gewandeld, gedronken aan de voet van de St Maria kathedraal en vooral veel gekeken.
Ook wij doen eigenlijk niets anders dan lekker wandelen, fietsen en flaneren. Even kan ik het niet laten en ben toch de Desigual winkel binnengelopen. Er stond immers met grote letters REBAJAS op de ramen. Ik haal er inderdaad een schitterend jurkje en een zomertruitje uit de rekken. Natuurlijk loop ik s'avonds met het jurkje door de mooie straatjes.
We komen er niet aan toe om het aquarium of musea te bezoeken, maar missen het ook niet. En voor het eerst sinds ons verblijf in Spanje horen we verdacht veel Nederlands om ons heen.
Na 2 nachten verlaten we deze mooie stad en weten bijna zeker dat we er gaan terugkomen (dan wel hopelijk zonder dit arrogante jachtclub ;)
Het centrum ligt dichtbij de boulevard. Het bestaat uit het oude stadsgedeelte, wat haast nog mooier is dan alle kleine winkeltje en tapasbarretjes. s'Avonds is het hier toch toeven, er wordt gewandeld, gedronken aan de voet van de St Maria kathedraal en vooral veel gekeken.
Ook wij doen eigenlijk niets anders dan lekker wandelen, fietsen en flaneren. Even kan ik het niet laten en ben toch de Desigual winkel binnengelopen. Er stond immers met grote letters REBAJAS op de ramen. Ik haal er inderdaad een schitterend jurkje en een zomertruitje uit de rekken. Natuurlijk loop ik s'avonds met het jurkje door de mooie straatjes.
We komen er niet aan toe om het aquarium of musea te bezoeken, maar missen het ook niet. En voor het eerst sinds ons verblijf in Spanje horen we verdacht veel Nederlands om ons heen.
Na 2 nachten verlaten we deze mooie stad en weten bijna zeker dat we er gaan terugkomen (dan wel hopelijk zonder dit arrogante jachtclub ;)
Tapas of pintxos?
In Baskenland worden geen tapas geserveerd, maar pintxos. Pintxos zijn groter dan tapas en hebben bijna altijd een plakje stokbrood of smal ovaal broodje als ondergrond. We hebben eenvoudige pintxos gezien, die veel weg hadden van onze bammetjes, maar ook echte kunstwerkjes, die opgebouwd waren uit meerdere laagjes, met een prikkertje bij elkaar gehouden werden en vaak verfraaid met olijven, opgerolde ansjovisje oid. Bij de betere pintxos klopte ook de kleurcombinatie goed. Het oog wil immers ook wat!
De pintxos worden genuttigd in barretjes, maar er zijn ook restaurants, die naast de pintxos ook een menukaart hadden. Echter werd er weinig gebruik gemaakt van deze kaart. De pintxos liggen uitgestald op de bar en kiest uit, pakt van het blad en laad het op z'n eigen bordje. Traditioneel drink je hier Rioja wijn of Txakoli bij. Dit is een soort mousserende witte wijn, die soms met theatrale gebaren ingeschonken wordt. Wij hebben in een restaurant in Llanes naast een stel gezeten, die deze wijn van grote hoogte in een glas schonk en daarbij alleen de onderste 1,5 cm. vulde. Dat dronk hij in een teug leeg en dan begon het hele ritueel opnieuw. Nadat ze 2 flessen van dit goedje hadden gedronken, konden wij dit schouwspel wel dromen.
Hoewel we heerlijke pintxos hebben gegeten, vinden wij tapas toch lekkerder; vooral omdat die kleiner zijn (en dus meerdere soorten kan uitproberen), warme hapjes zijn en gevarieerder zijn. Hoop dat de Basken dit maar niet lezen ....
De pintxos worden genuttigd in barretjes, maar er zijn ook restaurants, die naast de pintxos ook een menukaart hadden. Echter werd er weinig gebruik gemaakt van deze kaart. De pintxos liggen uitgestald op de bar en kiest uit, pakt van het blad en laad het op z'n eigen bordje. Traditioneel drink je hier Rioja wijn of Txakoli bij. Dit is een soort mousserende witte wijn, die soms met theatrale gebaren ingeschonken wordt. Wij hebben in een restaurant in Llanes naast een stel gezeten, die deze wijn van grote hoogte in een glas schonk en daarbij alleen de onderste 1,5 cm. vulde. Dat dronk hij in een teug leeg en dan begon het hele ritueel opnieuw. Nadat ze 2 flessen van dit goedje hadden gedronken, konden wij dit schouwspel wel dromen.
Hoewel we heerlijke pintxos hebben gegeten, vinden wij tapas toch lekkerder; vooral omdat die kleiner zijn (en dus meerdere soorten kan uitproberen), warme hapjes zijn en gevarieerder zijn. Hoop dat de Basken dit maar niet lezen ....
Kouwe (ouwe) kak
Geheel volgens Spaanse gewoonten zijn de faciliteiten voor bezoekende jachten waardeloos, terwijl men zonder blikken of blozen de hoofdprijs durft te vragen. Anderzijds kijken ze er niet van op als je vlak voor hun deur het anker uitgooit. Ze lijken bezoekende jachten als lastpotten te ervaren en hebben geen idee hoe ze hun natuurlijke rijkdommen (bezienswaardigheden) ook voor het zeilvolk zou kunnen uitbaten.
In San Sebastiaan moeten we gebruik maken van de plaatselijke jachtclub, halverwege de boulevard. Aan de deur moet je eerst de naam van je boot zeggen en dan vertellen wat je kom doen (door een intercom), anders wordt er niet open gedaan voor je.
Als ik op een keer vraag naar informatie over het tijd en de plaatselijke waterhoogte in de haven, word ik niet toegelaten en als een klein meisje afgewimpeld. Dat laat ik niet gebeuren en vraag wat minder beleefd dat ze mij toch deze informatie persoonlijk kunnen geven. Eenmaal binnen wordt de toon milder en krijg ik hetgeen waarvoor ik kom (wel met moeite).
Achter de besloten deuren van deze clubs zijn diverse mensen, geheel in stijl (uniform) beschikbaar voor de leden. We zien receptionisten/telefonisten, barpersoneel, bewakers, tig administratieve medewerkers en natuurlijk managers. Waar al deze mensen zich de hele dag mee bezig houden is ons een raadsel. De entourage doet denken aan de sjieke herenclubs van de jaren 20/30 van de vorige eeuw, zoals je die in films ziet. Van de leden wordt verwacht dat ze ook in gepaste kleding verschijnen: mannen in lange broek en overhemd, vrouwen in rok/jurk. Vanuit hun oogpunt zijn zeilers in shorts en vieze slobberige t-shirts rare snuiters, die geen kaas hebben gegeten van etiquette en stijl. De gemiddelde leeftijd van de aanwezige leden schat ik boven de 65 jaar. De heren lijken zich vooral bezig te houden met sigaren roken, naar buiten (zee) staren en een kaartje leggen. De vrouwen nippen aan hun rioja (of rose) en kletsen vooral veel.
Gelukkig hebben we bij diverse kleine stadjes zoals Bormeo en Getaria de bouwactiviteiten gezien van een echte jachthaven met een nieuw sanitairgebouw. Hiermee hoop ik dat we in de toekomst niet meer last hebben van de onwelwillendheid van deze snobistische clubs (die waarschijnlijk door een gemeente bestuur min of meer zijn gedwongen om ons zeilers 'op te vangen').
In San Sebastiaan moeten we gebruik maken van de plaatselijke jachtclub, halverwege de boulevard. Aan de deur moet je eerst de naam van je boot zeggen en dan vertellen wat je kom doen (door een intercom), anders wordt er niet open gedaan voor je.
Als ik op een keer vraag naar informatie over het tijd en de plaatselijke waterhoogte in de haven, word ik niet toegelaten en als een klein meisje afgewimpeld. Dat laat ik niet gebeuren en vraag wat minder beleefd dat ze mij toch deze informatie persoonlijk kunnen geven. Eenmaal binnen wordt de toon milder en krijg ik hetgeen waarvoor ik kom (wel met moeite).
Achter de besloten deuren van deze clubs zijn diverse mensen, geheel in stijl (uniform) beschikbaar voor de leden. We zien receptionisten/telefonisten, barpersoneel, bewakers, tig administratieve medewerkers en natuurlijk managers. Waar al deze mensen zich de hele dag mee bezig houden is ons een raadsel. De entourage doet denken aan de sjieke herenclubs van de jaren 20/30 van de vorige eeuw, zoals je die in films ziet. Van de leden wordt verwacht dat ze ook in gepaste kleding verschijnen: mannen in lange broek en overhemd, vrouwen in rok/jurk. Vanuit hun oogpunt zijn zeilers in shorts en vieze slobberige t-shirts rare snuiters, die geen kaas hebben gegeten van etiquette en stijl. De gemiddelde leeftijd van de aanwezige leden schat ik boven de 65 jaar. De heren lijken zich vooral bezig te houden met sigaren roken, naar buiten (zee) staren en een kaartje leggen. De vrouwen nippen aan hun rioja (of rose) en kletsen vooral veel.
Gelukkig hebben we bij diverse kleine stadjes zoals Bormeo en Getaria de bouwactiviteiten gezien van een echte jachthaven met een nieuw sanitairgebouw. Hiermee hoop ik dat we in de toekomst niet meer last hebben van de onwelwillendheid van deze snobistische clubs (die waarschijnlijk door een gemeente bestuur min of meer zijn gedwongen om ons zeilers 'op te vangen').
Roller coaster
Dat het zeilers bestaan niet altijd over rozen loopt, bewijst wel de volgende nacht. La concha, de baai van San Sebastiaan, ligt open naar het noord westen. Als de wind vanuit het NW waait, komen de golven zo de baai binnen rollen.
Toen we zondag namiddag de baai invoeren, was het beredruk met vele motorbootjes en een enkele zeilboot. De baai ligt vol met meerboeien, in de linkerhoek is een kleine jachthaven met een steiger van wel 25 m. voor bezoekende jachten.
Deze steiger was bezet, zodat we kozen voor een meerboei. Veel ankerruimte is er ook niet in de baai en wordt afgeraden vanwege de vele betonblokken (waar een meerboei aan vastzit) waarvan de bodem mee bezaaid ligt. Onze uitgekozen meerboei, die nog enigszins achter een eilandje lag (en dus wat beschutting geeft) wordt afgewezen door de havenmeester, die rondvaart in zijn bootje. We worden verwezen naar een andere meerboei.
s'Avonds en s'nachts trekt de wind aan. We liggen te stuiteren aan de meerboei. Met korte rukken en halen worden we van de ene naar de andere kant op geslingerd. Het normaal zo heerlijk ruisende watergeluid lijkt nu meer op een stel pauken, waar de paukenist met grote regelmaat zijn energie op botviert. Van slapen komt weinig terecht. s'Morgens zijn we het erover eens dat we dit niet nog een nacht ons laten overkomen. We sluiten aan bij het kleine bezoekerspiertje en liggen weldra met 6 schepen hieraan.
Deze steiger was bezet, zodat we kozen voor een meerboei. Veel ankerruimte is er ook niet in de baai en wordt afgeraden vanwege de vele betonblokken (waar een meerboei aan vastzit) waarvan de bodem mee bezaaid ligt. Onze uitgekozen meerboei, die nog enigszins achter een eilandje lag (en dus wat beschutting geeft) wordt afgewezen door de havenmeester, die rondvaart in zijn bootje. We worden verwezen naar een andere meerboei.
s'Avonds en s'nachts trekt de wind aan. We liggen te stuiteren aan de meerboei. Met korte rukken en halen worden we van de ene naar de andere kant op geslingerd. Het normaal zo heerlijk ruisende watergeluid lijkt nu meer op een stel pauken, waar de paukenist met grote regelmaat zijn energie op botviert. Van slapen komt weinig terecht. s'Morgens zijn we het erover eens dat we dit niet nog een nacht ons laten overkomen. We sluiten aan bij het kleine bezoekerspiertje en liggen weldra met 6 schepen hieraan.
"Wat let je?"
Zondagmorgen aan het ontbijt in de kuip, het is te heet om op ons achterdek te zitten, zien we diverse mensen in de vissershaven (wat in het verlengde van het kleine jachthaventje van Guetaria ligt) zwemmen. Verderop varen er meer kleine bootjes rond dan anders.
Voordat we vertrekken, wil ik nog even een duik nemen aan het strand, wat links van ons ligt. Het is daar zo druk, dat ik rechtsomkeer maak en wil voorstellen om onderweg een baaitje op te zoeken.
Bij de vissershaven is het nog drukker geworden en aan het uiteinde zie ik een grote groep zwemmers staan met zwart-gele badmutsen op. Aan een toeschouwster vraag ik wat er aan de hand is. Vandaag wordt de jaarlijkse zwemevenement gehouden om de baai over te zwemmen van Guetaria naar Zarautz, een afstand van ongeveer 3 km. Er wordt in 4 ploegen gestart, geclassificeerd naar snelheid: de competitieploeg als eerste en de prestatieploeg als laatste. Ik vraag of ik mij nog kan inschrijven, maar die is 2 mnd geleden gesloten. "Echt jammer!" denk ik.
We zien de eerste ploeg starten en binnen 3 tellen nadat de lijn omhoog is getrokken, is het rustige water een heksenketel. Deze mannen (ik heb slecht 2 badpakken gezien) gaan echt hard van start.
Ik stel aan Nico voor om met onze dingky een stukje mee te varen. Nico moppert nog een beetje, zo van "wat zie je daar nu aan?", maar legt toch snel ons bootje in het water, buitenboord motor erop, zwemspullen mee en we zijn net op tijd om de start van de laatste ploeg met de helblauwe badmutsen nog te zien. Nadat de laatste zwemmers ons gepasseerd zijn, we liggen nog in de havenkom van het vissershaventje, verzucht ik weer eens dat ik het zo jammer vind dat ik niet mee kan doen. Nico kijkt mij aan en zegt: "Wat let je?"
Voordat we vertrekken, wil ik nog even een duik nemen aan het strand, wat links van ons ligt. Het is daar zo druk, dat ik rechtsomkeer maak en wil voorstellen om onderweg een baaitje op te zoeken.
Bij de vissershaven is het nog drukker geworden en aan het uiteinde zie ik een grote groep zwemmers staan met zwart-gele badmutsen op. Aan een toeschouwster vraag ik wat er aan de hand is. Vandaag wordt de jaarlijkse zwemevenement gehouden om de baai over te zwemmen van Guetaria naar Zarautz, een afstand van ongeveer 3 km. Er wordt in 4 ploegen gestart, geclassificeerd naar snelheid: de competitieploeg als eerste en de prestatieploeg als laatste. Ik vraag of ik mij nog kan inschrijven, maar die is 2 mnd geleden gesloten. "Echt jammer!" denk ik.
We zien de eerste ploeg starten en binnen 3 tellen nadat de lijn omhoog is getrokken, is het rustige water een heksenketel. Deze mannen (ik heb slecht 2 badpakken gezien) gaan echt hard van start.
Ik stel aan Nico voor om met onze dingky een stukje mee te varen. Nico moppert nog een beetje, zo van "wat zie je daar nu aan?", maar legt toch snel ons bootje in het water, buitenboord motor erop, zwemspullen mee en we zijn net op tijd om de start van de laatste ploeg met de helblauwe badmutsen nog te zien. Nadat de laatste zwemmers ons gepasseerd zijn, we liggen nog in de havenkom van het vissershaventje, verzucht ik weer eens dat ik het zo jammer vind dat ik niet mee kan doen. Nico kijkt mij aan en zegt: "Wat let je?"
Bliksembezoeken
Na Getxo brengen we 2 bliksembezoeken aan Bormeo en Guetaria. Deze laatste plaats wordt ook hier en daar als Getaria gespeld.
Als we de haven van Bormeo binnenvaren, zien we grote meerboeien liggen en een enkel groot vissersschip eraan. We kunnen brutaalweg ook zo'n boei pakken, maar besluiten de havenmeester op te roepen. Die geeft geen gehoor op het VHF kanaal en ook telefonisch blijft het onbeantwoord. We besluiten net als een Fransman, een stukje kademuur te confisqueren. Deze manier van aanleggen is nieuw voor ons. Eerst leggen we vanaf de midden bolder een lijn naar de ijzeren trap in de kademuur. Nico klimt omhoog en ik probeer lange lijnen vanaf het schip naar boven te gooien. Na diverse keren liggen we met echt lange lijnen aan de grote bolders bovenop de kademuur vast, rekening houdend met een waterhoogte verschil van zo'n 4,5 meter als gevolg van het tij.
s'Avonds is het een gezellige drukte in het stadje. Het is vrijdagavond en de lokale bevolking luidt het weekend in met muziek en dans. Een plaatselijke dansschool loopt van kroeg naar kroeg en laat haar kunsten van de Caribische dansen (salsa, merinque en cha-cha-cha) zien. Ik probeer Nico nog over te halen om een pasje mee te doen, maar mijn pogingen lopen op niets uit ... helaas.
Zaterdags' varen we weer een kort stukje naar Guetaria. Volgens een van de pilots mag je dit stadje niet overslaan. Inderdaad is het een heel mooi stadje met ook weer de gebruikelijke gezellige drukte tot s avonds laat. Kinderen spelen tussendoor met elkaar of liggen op straat een tekening te maken. Het lijkt dat er hier veel vrijer met kids wordt omgegaan, minder strakke regels worden opgelegd. We eten een heerlijke gegrilde zeebaars en genieten ondertussen van het uitzicht op zee.
Als we de haven van Bormeo binnenvaren, zien we grote meerboeien liggen en een enkel groot vissersschip eraan. We kunnen brutaalweg ook zo'n boei pakken, maar besluiten de havenmeester op te roepen. Die geeft geen gehoor op het VHF kanaal en ook telefonisch blijft het onbeantwoord. We besluiten net als een Fransman, een stukje kademuur te confisqueren. Deze manier van aanleggen is nieuw voor ons. Eerst leggen we vanaf de midden bolder een lijn naar de ijzeren trap in de kademuur. Nico klimt omhoog en ik probeer lange lijnen vanaf het schip naar boven te gooien. Na diverse keren liggen we met echt lange lijnen aan de grote bolders bovenop de kademuur vast, rekening houdend met een waterhoogte verschil van zo'n 4,5 meter als gevolg van het tij.
s'Avonds is het een gezellige drukte in het stadje. Het is vrijdagavond en de lokale bevolking luidt het weekend in met muziek en dans. Een plaatselijke dansschool loopt van kroeg naar kroeg en laat haar kunsten van de Caribische dansen (salsa, merinque en cha-cha-cha) zien. Ik probeer Nico nog over te halen om een pasje mee te doen, maar mijn pogingen lopen op niets uit ... helaas.
Zaterdags' varen we weer een kort stukje naar Guetaria. Volgens een van de pilots mag je dit stadje niet overslaan. Inderdaad is het een heel mooi stadje met ook weer de gebruikelijke gezellige drukte tot s avonds laat. Kinderen spelen tussendoor met elkaar of liggen op straat een tekening te maken. Het lijkt dat er hier veel vrijer met kids wordt omgegaan, minder strakke regels worden opgelegd. We eten een heerlijke gegrilde zeebaars en genieten ondertussen van het uitzicht op zee.
Abonneren op:
Posts (Atom)