Voordat we vertrekken, wil ik nog even een duik nemen aan het strand, wat links van ons ligt. Het is daar zo druk, dat ik rechtsomkeer maak en wil voorstellen om onderweg een baaitje op te zoeken.
Bij de vissershaven is het nog drukker geworden en aan het uiteinde zie ik een grote groep zwemmers staan met zwart-gele badmutsen op. Aan een toeschouwster vraag ik wat er aan de hand is. Vandaag wordt de jaarlijkse zwemevenement gehouden om de baai over te zwemmen van Guetaria naar Zarautz, een afstand van ongeveer 3 km. Er wordt in 4 ploegen gestart, geclassificeerd naar snelheid: de competitieploeg als eerste en de prestatieploeg als laatste. Ik vraag of ik mij nog kan inschrijven, maar die is 2 mnd geleden gesloten. "Echt jammer!" denk ik.
We zien de eerste ploeg starten en binnen 3 tellen nadat de lijn omhoog is getrokken, is het rustige water een heksenketel. Deze mannen (ik heb slecht 2 badpakken gezien) gaan echt hard van start.
Ik stel aan Nico voor om met onze dingky een stukje mee te varen. Nico moppert nog een beetje, zo van "wat zie je daar nu aan?", maar legt toch snel ons bootje in het water, buitenboord motor erop, zwemspullen mee en we zijn net op tijd om de start van de laatste ploeg met de helblauwe badmutsen nog te zien. Nadat de laatste zwemmers ons gepasseerd zijn, we liggen nog in de havenkom van het vissershaventje, verzucht ik weer eens dat ik het zo jammer vind dat ik niet mee kan doen. Nico kijkt mij aan en zegt: "Wat let je?"
Daar denk ik even over na (kan ik dit wel halen? en is dit wel zo goed voor mijn net gekapte haartjes?) stel een voorwaarde: namelijk dat hij bij mij blijft en mij volgt. Zwempak had ik al aan, doe m'n zwarte badmuts (cap) en bril op en duik ter hoogte van de haveningang, ongeveer 50 m. na de startlijn, in het water. Ik sluit mij aan bij de laatste 3 zwemmers om zo min mogelijk op te vallen. Ik verwacht binnen 500 m. uit het water gehaald te worden door een va de vele hulpverleners aan de zijkanten van het zwemmersveld, omdat ik illegaal meedoe met een wedstrijd. Iedere keer als ik een bootje of waterscooter mijn kant op zie komen, verwacht ik de reprimande. Maar ... er gebeurt niets. Aan Nico wordt een keer gevraagd wat hij daar doet en hij zegt naar waarheid dat zij zijn vrouw volgt.
Mijn volgende angst is de verbranding. In de haast ben ik vergeten om mij in te smeren en nog steeds verbrand ik makkelijk om deze zon en zout combinatie. Ik zet het uit mijn hoofd en hoop dat het mee zal gaan vallen.
Op een gegeven moment zie ik een gele streep aan de onderzijde van de gebouwen aan de overkant: STRAND - 1ste jubel!
Nico gebaart nog hoe het gaat en ik geef hem het duikers okay teken. Als duikersmaatjes van het 1ste uur van elkaar begrijpt hij het signaal.
De 2de jubel komt bij het zien van de grote witte opgeblazen boei (pilon?) IK verwacht dat dit merkteken de helft van de afstand aangeeft. Mijn zelfvertrouwen groeit met de zwemslag. Nico heb ik al een aantal keren niet gezien en het verbaast mij dat ik daar nauwelijks van streek door raak. Als ik stop om echt om mij heen te kijken, zie ik dat hij achter mij een andere zwemster in de dingky heeft en naar een van de waterscooters (met drijvend brancard erachter) breng. "Oh, dat zit goed" en ik zwem verder.
Bij de laatste 500/700 m. kom ik steeds meer in een jubel stemming ... dit ga ik halen! Voor de branding van het strand gebaart Nico dat hij met de dingky niet door de branding kan komen en een ander aanlegplekje moet gaan opzoeken. Prima, voor het zwemmen heb ik hem niet meer nodig :)
Ik maak een vreugde dansje als ik het water uitkom en de fotograaf bij de finish lacht mij toe. De teller staat op 1:42:08 Omdat ik bij de laatste ploeg het water ben ingegaan, verwacht ik dat mijn tijd een goede 5 kwartier is geweest.
Nico is nog steeds bezig om een stuk verderop bij een trapje aan te leggen, wat niet van het leien dakje gaat. Net als ik besloten heb om naar hem toe te zwemmen en de eerste 20 m heb afgelegd, zie ik hem het trapje op klimmen. Als hij er is, ga ik toch nog even het water in en we maken nog een aantal aankomst foto's, omdat ik niet verwacht dat de vriendelijke fotograaf mijn email adres op de deelnemerslijst zal kunnen vinden.
Ik zie een aantal zwemmers met een medaille rondlopen en bedenk hoe ik die ook zou kunnen bemachtigen. Na 'n douche op het strand loop ik (zonder zwem cap) naar boven waar de organisatie diverse stands heeft staan. Halverwege de trap wordt ik verrast door 2 medewerkers, die mij met de woorden "You are a winner" de medaille omhangen. Ik ben als een kind zo blij en trots.
Op een overvol terras onder het genot van een kopje thee, kan ik er nog steeds niet begrijpen dat ik deze afstand heb afgelegd. Driekwart jaar geleden kon ik slechts 2 baantjes borst crawl door een slepende schouderblessure, die mij nu al ruim 2 jaar parten speelt. Voor de vakantie ben ik bij een acupuncturist en osteopaat geweest vanwege hoge rug- en nekklachten. De jonge osteopaat had gezegd dat het haar doel was dat ik weer kon zwemmen. Op dat moment geloofde ik haar niet. Ik heb iets meer de borst crawl zag kunnen doen dan de gewone schoolslag.
Nico, die mij met zijn woorden "Wat let je?" aangezet heb, had nooit verwacht dat ik dit zou (kunnen/gaan) halen. Hij heeft schijnbaar het eerste deel een aantal keren gevraagd/gebaart hoe het ging. "Maar je bleef door zwemmen" en "Je hebt wel 20 man ingehaald, ook grote kerels". De vrouw, die Nico in de dingky heeft getrokken, was behoorlijk onderkoeld. Mogelijk door de extra vakantie kilootjes heb ik geen last gehad van kou, maar het zeewater is hier dan ook tussen de 22,5 en 24 grd C.
Ik zie de deelnemers een nummer op hun arm hebben. Het hoogste nummer wat ik zie is ergens in de 5800. Ik verwacht dat er zo'n 6 duizend zwemmers hebben meegedaan aan dit evenement.
Als we terug lopen naar de dingky wordt de laatste zwemmer onder luid applaus met een tijd van 2:22 het water uitgedragen door 2 Rode Kruis medewerkers.
s Middags vertrekken we naar San Sebastiaan, waar we aan een meerboei in de baai La Concha (de schelp) liggen. En hoewel ik het niet van plan was, plons ik toch nog een keer in het water ter afkoeling. Samen zwem ik met Nico naar het strand, die het nog een hele afstand vindt. Als we teruggaan zegt hij: "Zwem jij maar vooruit, ik doe rustig aan!" "Ha, ha ... kan je nog rustiger zwemmen dan je al deed" plaag ik hem. Als hij later op de kaartplotter de afstand meet, is het heen en weer toch nog zo'n 0,45 mijl (750 m).
s'Avonds heb ik licht verbrand, heb de contouren van mijn badpak in mijn rug en schouders staan. Het kan mij niet deren, ik heb het er graag voor over!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten