Home sweet home

Het besef dat er een einde aan komt, wordt zeer tastbaar. We varen vandaag het laatste stukje naar de thuishaven Willemstad. In de namiddag hebben we afgesproken met mijn ouders, waardoor we het laatste stukje toch nog wel de gang erin moeten zetten. Het wordt motoren, er staat weinig wind en ook nog eens recht op de kop. Voor kruizen hebben helaas geen tijd.

Binnenvaren in de thuishaven veroorzaakt een apart gevoel. Het is echt voorbij, afgelopen. Morgen nog een dagje opruimen, schoonmaken en dan moeten we beiden weer aan de slag. Maar aan de andere kant zijn we ook heel, heel erg blij dat we weer gezond en wel thuis zijn gekomen. Dat we dit hebben mogen en kunnen meemaken. Nog een keer knuffelen we elkaar op een behouden thuiskomst.
En nadat mijn ouwetjes wat later dan gepland (ivm verkeersproblemen) zijn aangekomen, proosten we in de kuip met champagne.

Wat een fantastische reis en wat een voorrecht om dit te hebben kunnen doen. We gunnen dit iedereen.

Oosterschelde

Met 3 overgebleven Nederlandse jachten (de Barnstormer, de Pandion en wij) vertrekken we vanochtend richting Nederland. Via de AIS zien we dat we alle drie voor een andere zee ingang kiezen (Vlissingen, Oosterschelde en Stellendam).
Het is onverwachts nog een heerlijk zeildagje. Nico knoeit met zijn 2 nieuwe vislijnen met de blinkertjes, maar vangt helemaal niets.
Direct na het passeren van de Roompotsluis ankeren we in ons favoriete baaitje en genieten van het laatste zonnetje op ons voorterras met nog de restantjes van de chips en de worstjes. Het zit er bijna op.

Oostende

De volgende ochtend is het een grote uittocht, de haven van Bourlogne sur Mer stroomt leeg. Wij zijn een van de laatste, die vertrekken, omdat Nico de stuurautomaat nog wil checken. Vannacht heeft hij bedacht wat de oorzaak van het mankement zou kunnen zijn en dat wil hij nog nakijken. Onderweg blijkt dat niet het geval te zijn en sturen we weer op het handje.
Het begin van de tocht is de zee nog ruw. Aan 't eind van de ochtend kalmeert de zee, maar krijgen vervolgens bakken met regenwater over ons heen. Een grijze, grauwe dag. Saai!!
We hebben helemaal geen zin om door te varen naar Vlissingen en nemen het er nog lekker van in Oostende: warme douche en heerlijk gegeten bij bistro van Eijck.
We zijn niet de enigste die er zo over dachten. De helft van de 'vloot' uit Bourlogne zien we ook liggen in Oostende. Onze Belgische zeilvrienden uit Honfleur hebben hun thuishaven bereikt. De boot ligt veilig afgemeerd in het Mercatordok. Alles ziet er stil en verlaten uit .... waarschijnlijk zit het stel al hoog en droog in Brussel.

We hebben een nieuwe hobby

Als ik een schoenenzaak voorbij loop, kan ik niet anders dan even in de etalage kijken. En staat daar wat moois in, dan werkt die deur als een magneet voor mij. Nico heeft dat met watersportzaken. Altijd even binnen kijken, misschien brengt dat ons op ideeën (zegt hij dan).
Na de succeservaringen met de tonijn en de makrelen, heeft Nico het vissen ontdekt. Voorheen schamperde hij over het vissen .... "je gaat toch niet een hele dag naar een dobbertje zitten staren".
Maar nadat hij bij de laatste vispoging een heel tuig verloren heeft,  moet er dus een nieuw tuig voor makrelen aangeschaft worden. Overigens hadden we wel 3 makreeltjes gevangen, maar ze waren zo klein dat we ze maar teruggezet hebben.
Hier in Bourlogne zit een grote uitgebreide vis-sportzaak (hoe heet zo iets?). Nico wordt dolenthousiast van al die soorten en kleuren namaakvisjes en lijnen. Hij koopt van die grote blinkers voor tonijn/ zeebaars en een nieuw makrelentuigje. En nu maar hopen dat de vissen dit enthousiasme niet in de gaten krijgen.

Bourlogne sur Mer

Na een ruig dagje op zee, zien we bijna ieder schip met bemanning een dagje rust nemen. Niet zo heel gek, omdat er vandaag weer zo'n zelfde weerbericht (met stormwaarschuwing) is uitgezonden.
Het is dan ook zwaar bewolkt weer en met tijd en wijlen regent het. Op weg naar de oude hoge bovenstad, komen we een klein parkje tegen, die onderverdeeld is in 4 gedeelten. Ieder deel is op een unieke manier ingericht. Centraal in zo'n gedeelte staat 1 bepaalde kleurtint (rood, geel, groen en bruin), waarin bloemen met kunst is verweven. Echt een leuk projectje.
            
We lopen door naar de oude hoge bovenstad, wandelen over de oude stadswallen, bekijken de Notre Dame kathedraal en verbazen ons over hetgeen deze stad te bieden heeft. Het museum in de oude burcht slaan we over. We hebben effen genoeg musea gezien deze vakantie. Later horen we dat dit
                              zeer de moeite waard was. Als je tenminste van moderne kunst houdt. Oke, dan houden we dit tegoed voor een volgend bezoek.
In de namiddag snuffelen we nog wat rond in 2 watersport- en een viszaak. We moeten schuilen voor een zeer flinke regenbui, maar halen later alsnog een nat pak.
s'Avonds eten we een pizzaatje in de stad en weer komt Nico erachter dat ze eigenlijk alleen in Italie goede pizza's kunnen bakken (ha, ha, ...)
               

Hoe is het met onze zuiderburen?

Eenmaal vast in de haven van Bourlogne sur Mer zien we het jacht van onze oudere Belgische buurtjes 2 steigers verderop liggen. We gaan even buurten om te horen hoe het hen vergaan is. Deze mensen hebben 40 jaar zeilervaring met de helft ervan op deze boot, dus hen 'maak je niets'. Zij hebben 'lekker' gezeild. Ze hadden alles goed onder controle en blazen nu even uit.
We zijn ongerust over onze jongere Belgische vrienden. Nadat het harder ging waaien werd ook het zicht minder en hebben we hen niet meer gezien.
Gelukkig komen zij ruim 2 uur later ook binnen varen, uitgeteld, maar ook blij. De Belgische onervaren dame probeert zich eerst nog enigszins groot te houden (durft het niet toe te geven), maar nadat ik bevestig dat het normaal is dat je bang bent als je dit nog niet eerder hebt meegemaakt, bevestigt ze dit aarzelend. Ik hoop maar dat ze niet gelijk het zeilen aan de wilgen hangt.

Na zo'n ruige zeildag zie je in een haven een totale verbroedering onder elkaar ontstaan. Nog meer dan anders helpt iedereen elkaar bij het aanleggen en kunnen de aankomers uitgebreid hun hart luchten en op adem komen. Ervaringen worden gedeeld en er wordt een hart onder de riem gestoken voor de minder ervaren zeilers.

Om 22 uur is het verdacht stil in de haven en de meesten blijven de volgende dag even liggen (uitrusten). Hoezo: zeilen is een makkie :)

Not an ordinary day at the office

Hoewel er gisteren een stormwaarschuwing van kracht was, leek het op zee goed te doen. We zijn meerdere keren naar het strand gelopen, maar geen verontrustende dingen gezien. Vandaag gaan we weg en als het lekker gaat, willen we gelijk door naar Oostende of verder. Net als gisteren geeft de Navtex (instrument, die wereldwijd weersberichten uitzendt) ook vandaag een stormwaarschuwing af. Echter we krijgen het windje mee (dus in de rug) en dan kan je wat meer wind 'hebben'.
Omdat we alleen 2 uur voor t/m 2 uur na hoogwater de haven uit kunnen (voor- en nadien blijft de sluis dicht), vertrekken we met 3 boten tegelijkertijd. Onze Belgische zeilvrienden uit Honfleur, nog een Belgische boot met een ouder echtpaar en wij. Het begint rustig, nauwelijks wind en blijven daarom nog wat motoren. De Belgen zetten gelijk zeil, net als de Fransen, ook al staat er nauwelijks wind.
Eenmaal buiten de haven pakken we alle drie een andere route. Het oudere Belgische echtpaar pakt de recht-toe-recht-aan route. Ondertussen is de wind toegenomen en hij boomt zijn genua (voorzeil) uit. Hij zet een hulpstuk (dat heet een boom) aan de onderzijde van het zeil, zodat het zeil niet kan gaan klapperen. Dit moet je als voorzorg doen als je bij deze wind met genua en grootzeil vaart. Tevens zet hij zijn grootzeil vast in een zijdelingse positie (boelentalie).
Wij pakken de tussenroute, omdat we alleen op de genua varen. Er wordt veel wind voorspeld  en daarom vinden wij het zeer onplezierig en onwenselijk om op het voordek werkzaamheden te moeten doen (bijvoorbeeld boom los maken om zeil van de genua te minderen). Grootzeil zetten we niet op. Zoveel snelheid genereert dit zeil niet bij deze windkracht en wij vinden het meestal lastig om ook dit zeil snel te kunnen inhalen als de wind verder toeneemt.
De andere Belgische boot (meer onervaren zeilers) kiezen ervoor om vlak onder de kust te varen. Voordeel kan zijn dat er minder wind staat, maar omdat hij de kustlijn moet volgen, moet hij halverwege opkruisen, naar de wind toe draaien. Bij veel wind is dat echt ongunstig.
In de loop van de dag begint de wind met het uur door te zetten, harder te gaan waaien. Om 1 uur lukt het mij nog om bammetjes klaar te maken, een uur later is dat zeker niet meer het geval. Dan leven we op koek, banaan en water. Onze stuurautomaat happert ook weer en Nico staat de hele rit handmatig te sturen, best een vermoeiend karwei met deze wind.
We besluiten om koers te zetten naar Boulogne sur Mer en dus niet verder te gaan. Maar of dat gaat lukken?

De ommekeer in het weer

Zondagmorgen worden we bruut wakker gemaakt: forse regenbuien met veel wind. Om ons heen is alles grauw en grijs. Wat een contrast met gisteravond. De voorspellingen voor de komende dagen laat niet veel goeds zien. We verwachten dat we morgen of overmorgen een 'verwaai dag' gaan krijgen.
Maar eenmaal vertrokken klaart de lucht na een uurtje op en krijgen we zo'n 'zon-met-wolken-tikkertjes-dag'. Als de wolken gepasseerd zijn, schijnt het zonnetje fel en is het ineens goed warm totdat de volgende wolkenpartij weer roet in het eten gooit.
In de namiddag varen we het zeer nauwe havenkanaaltje van St. Valerie en Caux binnen. Ook deze haven valt geheel droog bij laag water. Eerste foto is haven vanuit het perceptief van de sluis. Tweede foto is dezelfde haveningang bij eb vanuit zee genomen.
                          


We ontmoeten onze Belgische vrienden uit Honfleur weer. Ook zij zijn hier gestrand.
Natuurlijk wandelen we rond in het dorp en blijven we steken op het kiezelstrand. Ik heb spijt dat ik m'n zwemspullen niet heb meegenomen.

De volgende dag, waar de weerkundige een windkracht 7 en hoger voor hadden opgegeven, liggen we 'verwaaid' in St. Valerie en Caux. Dat wil zeggen dat we vanwege de weersverwachting het niet verantwoord vinden om de zee op te gaan. We bekijken in de plaatselijke VVV uitvoerig de weerkaartjes en grip files van de MET Office. Verder rommelen we wat, wandelen tussen de buien door in het dorp en plannen de rest van de terugreis (zover als mogelijk is).

Mooie zeildag

Vanuit Honfleur varen we verder noordwaarts. Met een flinke wind en veel zon is het een fantastische zeildag. Tegen de avond varen we Fecamp binnen, waar ik nog snel een duik in het heldere zoute water neem. Fecamp heeft een groot kiezelstrand. Omdat ik gevoelige voetjes heb en niet zo best op blote voeten kan lopen, schuifel ik op m'n achterste naar de waterkant. Te oordelen naar de gezichten om me heen, moet het een hilarisch gezicht zijn geweest.

s'Avonds flaneren we nog heerlijk over de boulevard, waar jong en oud nog geniet van een prachtige mooie zomeravond. Tot laat zitten we nog in de kuip na te genieten.

St Pierre vissen en Honfleur

Na een zeer gezellig avondje zwaaien we s'morgens Hans en Susan uit, zij vertrekken richting Caen. Voordat wij vertrekken, loop ik nog even het dorp in, omdat Susan mij vertelde van een grote dagelijkse vismarkt. Ik kijk m'n ogen uit. Dit is werkelijk al een bezichtiging waard, zonder iets te kopen. Er zijn zeker 10 viskramen met wel tig verschillende soorten vis- , schelp- en schaaldieren. Ooit weleens van een St. Pierre vis gehoord? Mogelijk zal deze vis erg lekker zijn, maar hij ziet eruit als een verminkt oud mannetje.

       

Onderweg naar Honfleur, weer zo'n kippe eindje van wel 12 mijl, laat de wind het afweten en moet dus de motor aan. Maar dat wordt een hele uitdaging, want ook onze versnellingsbak laat het vaak afweten en valt dus regelmatig uit zijn werkstand. Daarom varen we tot aan de riviermonding van de Seine achteruit ipv met de boeg naar voren. Hier keren we om en pakken het stroompje mee tot aan de sluis van Honfleur. 

De volgende dag wordt de gear box geleverd en Nico kan aan de gang gaan. Ondertussen is de temperatuur opgelopen tot tropische waarden en is het hard zweten voor hem in zo'n nauw machinekamertje.   

Honfleur behoeft haast geen introductie: het is de toeristen trekpleister van Normandië. Een Middeleeuws handelsstadje, wat geheel behouden is en niet ten onder is gegaan aan de Duitse luchtaanvallen in de 2de WO. De binnen jachthaven ligt ingesloten aan terrassen, die van s'morgens half 10 tot s'nachts 1 uur bevolkt zijn. In de achteraf straatjes vind je tig galerijtjes en boutiques. Behalve veel oude gevels/gebouwen heeft Honfleur ook een aantal particuliere mooie, goed onderhouden parken, die overdag opengesteld worden voor het publiek. 

           

Een inspirerend en gezellig avondje met oude eigenaars

Quisterham is op zich niet zo heel bijzonder. We hebben dit plaatsje zo'n 5 of 6 jaar geleden ook eens aangedaan en daarvan is weinig blijven hangen. Maar toch willen we hier graag naar toe. We hebben hier afgesproken met Hans en Susan. Zij zijn de oude eigenaren van onze boot, 6 jaar geleden hebben we hun Sobat Kras gekocht en omgedoopt tot Bai Sait. Zij hebben een andere, grotere boot gekocht en ondertussen een aantal grotere reizen gemaakt. Via hun blog hebben wij hen regelmatig in de gaten gehouden. Omdat we wisten dat ze deze periode ergens in hetzelfde vaargebied zouden rondvaren, heeft Nico aan 't begin van de vakantie contact gezocht.
Het wordt een hartelijk weerzin en binnen no time zitten we bij elkaar te kletsen in de kuip. Natuurlijk komt ook het onderwerp oceaan oversteken/wereld zeilen aan bod. We hebben ondertussen al aardig wat versies van droomreizen gehoord en ook de verschillende manieren, waarop die ingevuld/verwezenlijkt worden. Want niet iedereen kiest ervoor om direct een oceaan over te steken: er zijn diverse varianten op het thema 'langere tijd weg met de boot'. Lengte van de beschikbare tijd, zeilervaring, zelfvertrouwen, het hoe en waar naartoe verschillen nogal eens. Wij vinden het heel inspirerend hoe andere zeilers hierover hun verwachtingen hebben, hoe ze hier invulling aan (willen) geven, wat ze onderweg ervaren en hoe dit dan uiteindelijk uitpakt. Ook wij dubben met de vraag doen we wel of geen rondje Noord Atlantic. En zo ja, wanneer dan? Wachten tot pensionering of juist niet? Of gaan we nog langer en verder weg?
Hans en Susan delen hun ervaringen openlijk met ons en dat zet ons aan 't denken.
Ondertussen worden ons beider schepen uitvoerig bekeken & bewonderd en glijdt de namiddag moeiteloos over in de avond. Na een heerlijk hapje nog op het buitenterras van een plaatselijk restaurantje is het alweer bedtijd, want morgen moeten zij verder de rivier op richting Caen en wij met het tij mee naar buiten richting het noorden.
Een van de geneugten van het zeilen is toch wel om her en der zeilvrienden op te doen, waar het razendsnel mee klikt en je algauw een hele leuke, inspirerende avond mee zit te bomen. Verrassend genoeg blijkt vaak dat er veel meer wederzijdse interesses zijn dan alleen het zeilen.

Tandwielkast problemen

Het ene technische mankement is nog niet opgelost of het volgende dient zich aan. Van wereld zeilers lees je wel eens dat ze vooral bezig zijn met het op orde houden van hun schip (en dus de eigen veiligheid) en ik begin daar nu wel een beeld van te krijgen.
Gistermiddag tijdens het binnenvaren naar Deauville/Trouville 'klapte' de motor uit zijn werkstand. Toch altijd even spannend als je middenin een nauw havenkanaaltje vaart met een fikse stroming. Gelukkig pakte de motor het daarna weer op en konden we veilig op ons plaatsje komen. Nico heeft het middags nog nagekeken en de olie leek vervuild.
Maar de volgende dag, onderweg naar Quisterham, op een afstandje van slechts 15 mijl, hebben we weer problemen. Na wat testjes, wijzen deze toch echt op een kapotte gear box (versnellingsbak). Doordat Nico goede documentatie bijhoudt, kunnen we snel handelen. Een nieuwe gear box wordt bij de Nederlandse firma besteld en opgestuurd naar Frankrijk.

Deauville en/of Trouville

De volgende dag lopen we s' middags Deauville/Trouville binnen. De haven ingang ligt  precies in het midden van de beide plaatsen, rechts Deauville en links dus Trouville. Het is echt een Normandische badplaats, waar voorheen de rijke Parijsenaren een 2de huis aan zee hadden. Deauville heeft nog wel de allure van een hautaine badplaats, maar de tand des tijds heeft zijn intrede gezet. Hoewel de uitbaters van de strandtenten daar nog niet van willen weten; een flesje bier kost 6 eurootjes en een sorbet is EUR 12,50. Maar misschien is die wel niet te versmaden. Wij nemen wel een Ola ijsje even verderop.
Nico slentert langs de waterkant terwijl ik nog heerlijk een paar baantjes zwem. Vanwege de stroming zwem ik langs de waterkant en hoop dat Nico mij in de gaten houdt. Tijdens het zwemmen schrik ik, omdat ik 'iets' langs mijn onderbenen voel glippen. Later vertelt Nico dat er een behoorlijke grote vis naast mij opdook. Waarschijnlijk zijn vis en ik van elkaar geschrokken.

s'Avonds lopen we langs het havenkanaal tot het strand van Trouville. Er is hier een verval van ruim 6,5 meter en het havenkanaal droogt voor het grootste deel 2 meter boven de waterlijn op. Met een aluminium hijstoestel wordt er een voetgangersbruggetje neergelaten zodat je voor 50 cent per persoon van de ene naar de andere kant van het havenkanaal kunt lopen. Dat scheelt echt een heel eind omlopen, want het kanaal is zeker zo'n 500 m.

Op het strand genieten we slechts kort van een kopje koffie/thee met uitzicht op zee, omdat we belaagd worden door de muggen.

Hink-stap-sprong

Vanuit Guernsey vertrekken we met stroom mee naar Cherbourg voor een reparatiestop. De accumulator van het watersysteem is kapot en we hopen daar de vervangingsonderdelen te kunnen kopen.
Bij het eiland Alderney loopt de stroom zo hard mee, dat we door het water 6 knopen doen, maar over de grond wel 13,9 knopen afleggen. Dit moet Nico natuurlijk even op de foto vastleggen.

In Cherbourg zijn we ook van plan ook even een tij stop te maken van ongeveer 6 uurtjes, zodat we ook weer stroompje mee hebben als we richting het noorden verder gaan. Helaas hebben ze daar niet de verwachte accumulator en brengt Nico een 'noodverbandje' aan.
Ondertussen is het toch nog goed weer geworden en verdoe ik de tijd met het zonnen op het achterdek.
s'Avonds vertrekken we weer voor een paar uurtjes, omdat we eigenlijk alleen met hoogwater de meeste haventjes van de Seinebaai kunnen binnenlopen.
Onderweg gooien we het visplankje nog een keer uit. De eerste vangst na 15 minuten is 1 behoorlijke makreel. De 2de vangst na nog geen 5 minuten zijn in een keer 5 makrelen. Bij elkaar weer genoeg voor 2 maaltjes.

Met een ondergaande zon en zeer rustig zeetje genieten we van een heerlijk makreel maaltje.
In het donker ankeren we achter een paar rotspunten in het baaitje bij Ile des St. Marcouf. We slapen weer een tij en gaan s'morgens vroeg weer verder.