De jachthaven van Sjotorp ligt naast de eerste sluis, zodat we s'morgens eerst een kijkje nemen om de kunst af te kijken. De sluiswachter is zeer behulpzaam en legt de procedure uit. Deze sluizen verschillen wezenlijk van die in het Trolhattan kanaal. Ze zijn veel kleiner, er kunnen maximaal 4 boten (van gemiddelde lengte) in en hebben enkel ogen op de kant liggen. Dus geen bolders (of haken) op verschillende hoogten in de sluismuur. Voordat je de sluis invaart, gaat er een bemanningslid van boord en neemt zowel de voor- als achterlijn mee. Hij/zij loopt langs de kant met de invarende boot mee en zet de lijnen vast aan de ogen op de kant. De schipper, die op het schip is achtergebleven, zet het andere uiteinde van de lijn vast op de lier, zodat hij makkelijk de lijnen kan strak houden.
Er zijn vaak 2 of 3 sluizen achterelkaar, waarin je elke keer een meter of 3 tot 6 omhoog gaat. Als het water in de sluis is gelopen en het schip gestegen is, kan je vanaf de kant de lijnen losmaken en zo opstappen.
'Piece of cake' zou je zeggen, maar we hadden toch wel een sluisje of 6 nodig voordat het vloeiend ging, d.w.z zonder wederzijds gemopper. Als het altijd gladjes zou gaan, is er voor de kijkers op de kant ook geen lol aan. Gelukkig hebben we 19 sluizen over 18,2 km vandaag kunnen doen (en diverse bruggen en bruggetjes), zodat we aan het eind goed geoefend waren. En ik zelfs tussen het schutten door kans zag om een ijsje te scoren ;)
De sluizen worden bediend door een sluiswachter, allemaal studenten, die een 2-daagse training hebben gehad en dit als een (leuk) vakantiebaantje zien. Bijna allemaal waren ze zeer vriendelijk en behulpzaam. De sluizen worden bediend van 9.00 tot 18.00 uur.
We begonnen s'morgens nog in pak vanwege het regenachtige weer, maar na 2 uur stonden we alweer in short en shirt en natuurlijk reddingvest (Zweden dragen bijna allemaal heel trouw ook op stil binnen water hun vest).
Het uitzicht is schitterend, prachtig. Heel veel groen, geen woorden voor. Het eerste stuk is nog vlak, zodat het met grazende koeien op een Hollands landschap lijkt. Later zijn de beide kanten dichtbegroeid alsof je door een bos vaart. Tijd om eten en drinken te maken hebben we niet. Zeker de eerste uren wordt al onze aandacht afgeleid door het schutten en tussen de sluizen door, door de natuurschoon. Om half 4 horen we geknor als protest dat de lunch nog niet geserveerd is.
Omdat net op het laatste stuk een spoorbrug zit, die slechts enkele keren per dag geopend wordt, zijn we genoodzaakt om in Toreboda te overnachten. Een leuk dorpje met aan de overkant een grote camping waar ik aan een Nederlandse vrouw in het Engels vraagt waar de laundry is. Eerst staan we een gesprek in het Engels te voeren, voordat we in de gaten krijgen dat we dit ook in ons moerstaal kunnen doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten