In een verwoede poging om mijn haar te laten groeien, loop ik al enkele weken in twijfel of ik nu wel of niet een kapper moet gaan bezoeken. Hoe leg je in het Frans of Spaans uit, dat je wel geknipt wil worden, maar er mag eigenlijk niets af (un petit peu? of un poco?) en zal ik die pony nu wel of niet verder laten doorgroeien? (Wat een lastige 'levensvragen'? ) Ik ben al een heel eind, maar de tol die ik ervoor betaal is of hele dagen een pet op of een bus haarlak erin (tip van vriendin). Tel daarbij zon en zeewater op en mijn haar raffelt, klit en breekt. Bij iedere borstelbeurt heb ik het idee dat er meer haar in de borstel zit dan dat er nog op mijn hoofd overblijft.
s'Avonds om 19 uur zie ik in Getxo een aardig zaakje. Hoewel er op de deur staat dat ze om 19 uur sluiten, zie ik ze binnen nog bezig met kapwerk. Een van 2 kapsters spreekt goed Engels en vertelt dat ik de volgende dag geknipt kan worden.
Als ik de volgende dag zit te wachten, kijk ik wat beter om me heen en zie dat het om een ecologische kapsalon gaat. Het is vrijdagmorgen en er zitten voornamelijk oudere dametjes met krulspelden in de salon, die hun haartjes voor het weekend gekapt willen hebben.
De Spaanssprekende kapster neemt mijn haar zorgvuldig onder handen. Ik ben altijd gewend dat kapsters met venijnige puntige kammen en borstels mijn haar en hoofdhuid bewerken, maar dit gaat een veel aangenamer. Ze overlegt met haar (Engelssprekende) collega en er wordt mij een voorbehandeling geadviseerd, om alle toxische stoffen en bacteriën eruit te krijgen. "Hoe lang duurt het?" vraag ik, want ik heb een ongeduldige schipper thuis wachten, die nog het water op wil. Er wordt van alles in mij haar gemasseerd, uitgespoeld enz. Het duurt 3 x zo lang als gezegd, maar het zal wel nodig geweest zijn. Mijn haar voelt fluweelzacht aan, zonder dat het gelijk als lood naar beneden hangt. Het knippen is zo gepiept. Hier en daar een centimeter eraf en mijn pony weer een 'doorkijk' hoogte.
Daarna wordt het in model gefohnt en wordt het resultaat zichtbaar. Vanuit mijn spiegel zie ik de 3 Spaanse oude dametjes als gebiologeerd naar mijn haar kijken. Ik hoor 'guapa' diverse keren en begrijp dat het ze het over mijn haar hebben. Ik durf nauwelijks opzij te kijken. "Hoe lang is het geleden dat ik nagefloten werd door bouwvakkers?" denk ik met enige weemoed. "Heb ik nu de leeftijdsfase bereikt dat de bouwvakkers zijn ingeruild voor oude dametjes?"
Thuisgekomen vraagt Nico of het nog gelukt is om geknipt te worden. Als ik hem schuin kijkend vanuit mijn nieuwe pony, mijn haar laat voelen, begrijpt hij het antwoord.
1 opmerking:
Oh, wat vervelend ^_^. Nu moet je vást elke keer terug naar deze kapper voor een goede coupe.....
Een reactie posten