De volgende stop is St. Martin op Ile d'Re. Zeg het vooral niet voort .... maar wat een mooi eiland. Het is door een brug verbonden met het vaste land. Echter de tol voor deze brug is dermate hoog dat dat misschien een reden is dat we slechts 2 keer Nederlands horen in 1,5 dag.
Ile dÝeu had ik eerder vergeleken met Terschelling, maar de vergelijking gaat hier nog meer op: geasfalteerde brede fietspaden langs de mooie waddenkust, langs wijnranken, door een haaf van hoge coniferen, langs zoutpannen of gewoon met uitzicht op pittoreske dorpjes zoals St. Martin en Ars-de-Re.
St. Martin heeft roomwitte geverfde huizen met sierijzer op de balkons en kasseienstraatjes opgefleurd met veel bloemen. De jachthaven is er weer een met een drempel, die rond HW een paar uur open staat. Een groot gedeelte van de jachthaven is omringd door terrassen, die iedere avond tot de laatste stoel bezet zijn.
Ik krijg Nico zo gek dat we een fietsdagje houden. Langs de dijk eten we een bordje Fruit de Mer, terwijl aan de overkant de oesterboer ons maal met de traktor van het drooggevallen wad oogst. Wat is het leven mooi!
Natuurlijk moet er ook nog gefietst worden. Met ons kleine wieltjes rijden we hele Franse families voorbij (niet gewend om veel te fietsen?). We merken dat deze fietsjes eigenlijk niet zo geschikt zijn voor langere afstanden. Ondanks de 6 a 7 versnellingen, trappen we ons rot voor een beetje snelheid. En om de vormen van het zadel niet helemaal in onze billen te beeldhouwen, wisselen we regelmatig van fiets. Volgend jaar eerst op zoek naar zachte zadels.
Als toetje van de dag laat ik Nico nog een aardig stuk naar een strandje fietsen, omdat ik zo graag nog even een duik wil nemen. Eindelijk op het terras tegenover onze boot, krijgt hij zijn beloning: zijn biertjes verdampen veel sneller dan mijn wijntje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten